بررسی تأثیر آموزش مراقبتِ مبتنی بر شناخت رفتار نوزاد به مادر بر خونریزی مغزی و مدت وابستگی به ونتیلاتور در نوزادان نارس

مقدمه: خونریزی مغزی و سندرم دیسترس تنفسی، دو عارضۀ شایع در نوزادان نارس است. مراقبت بر اساس شناخت رفتار، با ذخیرۀ انرژی، کاهش دوره­های آپنه و تغییرات جریان خون مغزی ممکن است بتواند این عوارض را کاهش دهد. هدف: تعیین تأثیر آموزش مراقبت بر اساس شناخت رفتار نوزاد نارس به مادر بر بروز خونریزی مغزی و مدت وابستگی به ونتیلاتور. روش: در این کارآزماییِ بالینیِ شاهددار تصادفیِ دو گروهه، 70 نوزاد نارس زیر 32 هفته -بستری شده در nicu بیمارستان ام­البنین (س) مشهد در سال 1393- بررسی شده­اند. در گروه مداخله، رفتارها و برنامۀ مراقبت، با ابزار assessment of preterm infants’ behavior (مشاهده و ثبت رفتارهای نوزاد نارس) به مادران و پرستاران آموزش داده شد. در زمان ترخیص، بروز خونریزی مغزی و مدت وابستگی به ونتیلاتور به ساعت، بر اساس پروندۀ نوزاد ثبت گردید. تحلیل داده­ها توسط نرم افزارspss  و آزمون­های تی مستقل، مجذور کای و ضریب همبستگی پیرسون انجام گردید. یافته ها: میانگین سن جنینی در گروه مداخله 7/1 ± 7/29 و در گروه شاهد  7/1 ± 6/29 هفته بوده است. بروز خونریزی مغزی در گروه شاهد 3/54 درصد (19 نفر) و در گروه مداخله 9/22 درصد  (8 نفر) بوده است. نتیجۀ آزمون مجذور کای، تفاوت معناداری را بین دو گروه نشان می­دهد (01/0=p). مدت وابستگی به ونتیلاتور در گروه مداخله 7/14 ± 8/28 و در گروه شاهد 6/8 ± 3/17 روز بوده است. نتیجۀ آزمون تی مستقل، تفاوت معناداری را بین دو گروه نشان داده است (001/0p<). نتیجه گیری: اجرای مراقبت بر اساس شناخت رفتار، می­تواند طول مدت وابستگی به ونتیلاتور و بروز خونریزی مغزی را کم کند و پیشنهاد می­شود از آن به عنوان یک برنامۀ مراقبتی جهت کاهش بروز عوارض نارسی استفاده شود.